Όταν έμεινα μόνος μου στο Σαν Φρανσίσκο, υπήρχαν μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώθω ασφαλέστερα στο σπίτι τη νύχτα: κράτησα ένα τηλέφωνο ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι μου, ήμουν φιλικός με μερικούς γείτονες - και κοιμήθηκα με ένα σφυρί κάτω από το δικό μου στρώμα. Φυσικά, αυτό σήμαινε ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να βρω το σφυρί μου όταν το χρειαζόμουν για την πραγματική σφυρηλάτηση...
Για χρόνια, κοιμήθηκα με ένα μαχαίρι πικνίκ κάτω από το στρώμα μου, το είδος που έχει ένα σκληρό πλαστικό περίβλημα (ιδανικό για την πρόληψη του μαχαιρώματος). Μου συνέβη να το δείξω σε έναν επισκέπτη, ο οποίος έδειξε απαλά ότι το πράγμα ήταν σπασμένο και το θηκάρι ήταν μόνιμα συνδεδεμένο. Ήταν ακόμα καλό για το σκίσιμο, αλλά τίποτα περισσότερο. Αντικατέστησα το μαχαίρι με το σφυρί που μου έδωσε ο παππούς όταν ήμουν μικρός. Δεν τον θυμάμαι, καθώς ήμουν πολύ νεαρός όταν πέθανε, αλλά πώς δεν μπορείς να αγαπάς έναν άνδρα που δίνει ένα 2χρονο κορίτσι σφυρί;!
Έχω κολλήσει το κεφάλι του σφυρί μεταξύ του στρώματός μου και του ελατηρίου κουτιού, αφήνοντας τη ξύλινη λαβή να κολλήσει λίγο για εύκολη πρόσκρουση. Δεν ήταν ανιχνεύσιμο όταν κατασκευάστηκε το κρεβάτι, αλλά
Εγώ ήξερε ότι ήταν εκεί, τουλάχιστον τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, θα βρεθώ περιστασιακά να ψάχνω για το σφυρί μου, πανικοβλημένος που είχα χάσει ξανά.Η σκέψη ενός διάλειμμα είναι μια πραγματικά τρομερή, και μέχρι στιγμής είμαι αρκετά τυχερός να μην βιώσω ένα (εκτός από μια ματαιωμένη προσπάθεια στα πρώτα μου teens). Ποτέ δεν θέλω να ζήσω για το σενάριο της χειρότερης περίπτωσης, αλλά δεν θέλω να είμαι και αφελής. Ο ύπνος με ένα σφυρί κοντά στο χέρι με έκανε να αισθάνομαι λίγο πιο ασφαλής, λίγο λιγότερο ευάλωτος. Αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο, σίγουρα προστατεύομαι από το φάντασμα του παππού μου, σωστά; Τι σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής το βράδυ;